Danas se navršava 15 godina od smrti Aleksandra Nikolića, jednog od najboljih evropskih trenera svih vremena. Legendarni stručnjak često se naziva “Ocem jugoslovenske košarke” zbog zasluga za razvoj ovog sporta na prostorima SFRJ.
Nikolić je rođen 28. oktobra 1924. u Sarajevu, ali se nedugo posle, sa porodicom preselio u Beograd. Studirao je prava i medicinu, a po završetku Drugog svetskog rada bio je predavač na Fakultetu za fizičku kulturu gde je i “zaradio” nadimak Profesor.
Igračku karijeru gradio je u Partizanu (1945-1946), Crvenoj zvezdi (1947-1949), čačanskom Železničaru (1949-1950) i BSK (1950-1951). Odigrao je i deset utakmica za reprezentaciju Jugoslavije. Posle igračke karijere postaje trener reprezentacije, koju je vodio u dva navrata, od 1951. do 1965. i 1976. do 1978. Kao trener reprezentacije osvojio šest medalja: zlato (SP 1978, EP 1977), srebro (SP 1963, EP 1961. i 1965), bronza (EP 1963), uz skor od 170 pobeda u 239 utakmica.
Sa klupe je vodio OKK Beograd, Partizan, Crvena zvezdu, Petrarku Padova i Ingis Varese kojim je početkom 70-tih godina čak tri puta bio evropski i dva puta nezvanični šampion svijeta.
Imena Željka Obradovića, Bogdana Tanjevića i Božidara Maljkovića, kao i broj najsjajnijih trofeja koje su pomenuti treneri osvajali širom Evrope pokazuju plodove upornog rada profesora Nikolića, dok vječna zahvalnost koju nekadašnjem učitelju u svakoj prilici ističe italijanski strateg Etore Mesina na najbolji način govori o uspješnosti jugoslovenskog modela košarkaške struke, koji je sa uspjehom izvožen van granica tadašnje domovine.
Brojna priznanja za doprinos razvoju evropske i svijetske košarke Nikolić je dobio i od najznačajnijih košarkaških institucija. Medjunarodna košarkaška federacija (FIBA) dodjelila mu je 1995. Orden časti, dok je 1998. izabran u Kuću slavnih u Springfildu. Devet godina kasnije posthumno je uvršten je u Kuću slavnih FIBA u španskom gradu Alkobendasu.
